12 cze 2013

Co mówi psychologia kliniczna o nadwadze i otyłości?


Nadwaga cechuje się zakłóceniem prawidłowej kontroli sytości.
Psychologowie twierdzą, że zwiększenie łaknienia u osób otyłych wynika z czynników zewnętrznych, w mniejszym zaś stopniu z wewnętrznych uwarunkowań fizjologicznych. Osoby otyłe po prostu nie wiedzą, kiedy są głodne. Zamiast tego ich apetyt jest wyzwalany przez bodźce zewnętrzne oraz różne formy dyskomfortu i trudności napotykanych w codziennym życiu. 

Jest to podyktowane spostrzeżeniem, że u wielu osób chęć jedzenia nie jest wyrazem wzmożonego zapotrzebowania energetycznego, ale raczej sposobem radzenia sobie z poczuciem dyskomfortu i frustracji. Jedzenie staje się sposobem zaspokojenia innych potrzeb. 

Problem ma swoje źródło często już w dzieciństwie - otyłość dziecka może być wywołana przez rodziców, którzy reagują na każdą potrzebę dziecka, podając mu coś do jedzenia. Rodzice tacy przywiązują dużą uwagę do tego, by dziecko było zawsze zadowolone. W takich rodzinach często spotyka się dominujące matki, a ojcowie są podporządkowani. Część psychologów jest zdania, że dominujące matki, poprzez nadmierną troskliwość, hamują rozwój ruchowy dziecka i jego przystosowanie społeczne oraz wykształcają w nim postawę bierną, nastawioną na odbiór.

Z punktu widzenia psychosomatycznego wzmożone przyjmowanie pokarmów może być rozumiane jako forma obrony przed napięciami psychicznymi, niezadowoleniem i stanami lęku, zwłaszcza o odcieniu depresyjnym.
 
Co można zrobić?  

No cóż, nie należy liczyć na skuteczność kuracji odchudzających, jeśli pacjent nie zmienia swojego instynktownego modelu postępowania i nie jest przekonany, że w ogóle jest w stanie nie przejadać się i nie przybierać na wadze. W czasie stosowania diety ponad połowa pacjentów wykazuje objawy nerwowości, drażliwości, osłabienia i szeroko rozumianej depresji oraz lęku.

Przyczyny niepowodzeń terapii otyłości:

  1. Charakterystyczne dla wielu dietetyków organiczne podejście do pacjenta powoduje, że zarówno w diagnostyce, jak i terapii skupiają się oni na zmianach fizjologicznych w organizmie pacjenta. W takim toku myślenia nie ma miejsca dla rzeczywistych problemów otyłych pacjentów czyli całej sfery problemów psychologicznych. Pacjent sprawiający problemy terapeutyczne jest traktowany jako „niewspółpracujący”, a nie „chory”, automatycznie odpowiedzialność za chorobę przerzuca się na pacjenta. Pozostaje on niezrozumiany i odrzucony.

  2. W leczeniu chorób otyłości niezbędna jest wnikliwa analiza indywidualnego wzorca zachowań, łącznie z jego uwarunkowaniami i motywacjami. Tylko dokładne poznanie nawyków żywieniowych i ich indywidualnych przyczyn może pozwolić na stworzenie dobrze dobranej terapii. Niestety w kontakcie z pacjentem często nie ma na to czasu.  

  3. W analizie przyczyn otyłości powinno się brać również pod uwagę czynniki społeczne. Tzn. bodźce i pokusy, którym ulega pacjent w swoim otoczeniu, jak na przykład bliskość i łatwa dostępność bogato energetycznych potraw.
     
Jak motywować pacjenta do leczenia?

Wydaje się, że najważniejszy jest aktywny udział chorego w terapii. Aby to się powiodło, osoba prowadząca terapię (lekarz, psycholog, dietetyk) musi przede wszystkim nawiązać dobry kontakt z pacjentem. Dobre porozumienie umożliwi wspólne nakreślenie planu leczenia, uwzględniające życie osobiste i zawodowe pacjenta. 

 A podstawa sukcesu każdej terapii to trwała zmiana nawyków żywieniowych i przyjęcie nowego stylu życia. 
 
Źródła:
o

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)